Κουβέντα μ’ ένα βράχο…(του Αντώνη Κουκλινού)

Στο σόχωρο… εκειά στη ν’άκρα του ποταμού, σε φύτεψε ο Θεός, να κόβγεις την ορμή και να βάνεις πλάτη στα δύσκολα.

Γι’αυτό και σε είπανε βράχο…να δηλώνεις σκληρότητα και δύναμη.

Εφύτεψε γύρω σου, θεόρατους πλατάνους και έβαλε βάτους πάντα κι ‘άλλη, για να φτύνει αίμα όποιος θα το σκεφτεί, να σου σιμώσει.

Κατράμι ολόμαυρος, χρόνια σε θωρώ να μου κάνεις το μανιζμένο, πως είσαι μέσα στα νερά.

Μανίζεις απου πλέκει απάνω σου τσ’ αποκλαμούς του ο κισσός και γύρω γύρω στα πόδια σου, θεργεύγουνε οι αρτήκοι και πως φυτρώνουνε οι αβρωνιές με τα σπαράγγια και σου χαλούνε τη μόστρα.

-Ήθελες νάσαι αλάργω, στα ψηλά, να αγναντεύγεις τσι κάμπους.

-Να χτίζουνε απάνω σου φωλιά οι αετοί, να καμαρώνεις.

-Να τρώς κατακούτελα τον ήλιο το καλοκαίρι και τσι χιονιάδες, να φορείς το ράσο του χειμώνα στη ράχη σου.

-Σα ντο ν’αθρωπο μου μοιάζεις κι εσύ, απου δε ν’ευχαριστιέται ποτές του.

Απου έχει την υγειά ντου το πιο σπουδαίο, έχει τη πέρασή ντου τη βολή ντου κι όμως όλο κάτι του λείπει.

-Κι αν ήσουνε νταμάρι… ω…μαύρε μου, με τα φουρνέλα να σε κάνουνε ψίχαλα, άμμο και τσαϊλια, να τω σε σάζεις τσι δρόμους, γέφυρες, να περνούνε από πάνω σου τα τραίνα, να σε πατούνε τα αυτοκίνητα.

Σκέψου νά ‘σουνε σε κιαμιά ακροθαλασσά, να σε δέρνει το κύμα νύχτα μέρα.?, για μεσοπέλαγα να κάνεις το φάρο.? γη σε κιαμνιά θεοσκότεινη σπηλιά να μη θωρείς το ν’ήλιο..?

Γι’αυτό σου λέω…μην είσαι αχάριστος…έπαέ είσαι στα ήσυχα…γροικάς να κουτσουναρίζου ντα νερά, τα πουλιά να κελαηδούνε, έχεις και τσι πρασινάδες, να στολίζουνε τη μαυρίλα σου.

Αλλα μη θαρρείς πως δε σε νοιώθω…ζηλεύγεις….!

Ζηλεύγεις γιατί θωρείς απέναντί σου το Κάρταλο, με το κάτασπρο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, που αγναντεύει το Λυβικό πέλαγος και στολίζει τον κάμπο, τση Μεσσαράς.

Ζηλεύγεις του απού θωρεί τη Παναγία στσι Καμπές, με τα αμπελάκια, και τσι αμυγδαλιές γύρου γύρου, με τα γυροχώργια, φυτεμένα στσι πρόποδες του Ψηλορείτη και αυτός στη μέση, μέση, άρχοντας να κάθεται στο θρόνο.

Μη ξεχνάς όμως πως εγώ, έρχομαι ταχτικά και σου κάνω παρέα.

Γιατί…στη γυροποταμιά,

 μ’αρέσει η πρασινάδα

και του πλατάνου ο ασκιανός,

έχει τη νοστιμάδα.

Κι αν είσαι βράχος σου μιλώ

 και σε καταλαβαίνω

πάντα στη θέση τ’αλλουνού,

αρέσει μου να μπαίνω.

Έγραψε πάλι η σκέψη μου, για πέτρες και για βράχους,

αθρώπους μου θυμίζουνε, θλιμμένους και μονάχους….

………..αντώνης κουκλινός Φλεβάρης το δεκαπέντε……..

Προηγούμενο άρθροΚλειστά σήμερα όλα τα σχολεία στην Κεντρική Μακεδονία
Επόμενο άρθροΑποζημίωση ενοικίου: Άνοιξε η πλατφόρμα για τον Ιανουάριο – Οδηγίες για τους ιδιοκτήτες